Γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
Ο Νέος Προαστιακός Δυτικής Αττικής εκτελείται, οι ράγες αλλάζουν, το δημοτικό συμβούλιο Μεγάρων γνωμοδότησε και για την θέση του τερματικού σταθμού στο κέντρο της πόλης, στον παλιό σιδηδρομικό σταθμό.
Χωρίς να θέλω να συνεχίσω στην ίδια μεγάλη πλέον κουβέντα, κάνω κάποιες σκέψεις με αφορμή και μόνο την απόφαση και τη συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο Μεγάρων. Η απόφαση ήταν μια απόφαση του “εφικτού” (όχι όμως ακολουθώντας την πολιτική ως λεγόμενη “τέχνη του εφικτού”, αλλά την επιστήμη, όπως υποστηρίχθηκε), τι μπορεί τελικά να γίνει, καθότι η μελέτη δεν επιδέχεται αλλαγών – το τόνισε η δημοτική αρχή και ο ΟΣΕ.
Πέρα από τα κάποια στραμπουληγμένα ελληνικά της υπερπροσπάθειας ή τις παβλοφικού τύπου αντιδράσεις, για την απόφαση της διοίκησης του Δήμου Μεγαρέων, έγινε επίκληση της επιστήμης και των απόψεων που εξέφρασαν επιστήμονες, έγκριτοι, που είτε είναι υπεύθυνοι του έργου, είτε εκλήθησαν.
Πολύ σωστά εξέθεσαν συμπεράσματα ως επιστήμονες, με βάση την πολυετή πείρα τους και όσα γράφει και μελέτησαν από τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, η οποία, όπως είπε κάποιος έμπειρος πολιτικός, “μπορεί να ψηφιστεί και εν τέλει να μην εφαρμοστεί από τον υπεύθυνο του έργου”. Γράφτηκε κι ένα άλλο από συμπολίτη: “Και για τον υπάρχοντα προαστιακό,πάλι (επιστήμονες)είχαν έρθει και είδαμε που τον πήγαν …αυτή η απόφαση δεν έχει κανένα όραμα!“.
Και κάπως έτσι αναρωτήθηκα για τις διαφορές
Τι κάνει η Επιστήμη & τι κάνει η Πολιτική;
Επιστήμονας γίνεσαι με γνώση και έρευνα – επίπονη και μοναχική.
Πολιτικός γίνεσαι γιατί θέλεις να προσφέρεις στα λεγόμενα “κοινά” και αιρετός εκλέγεσαι γιατί κάποιες πλειοψηφίες θέλησαν να τις εκπροσωπήσεις και το κυριότερο, στα δύσκολα, να πάρεις αποφάσεις – επίπονη αλλά όχι μοναχική προσπάθεια, αλλά ομαδική, από και για την κοινωνία.
Είναι άλλο τα επιστημονικά συμπεράσματα και άλλο οι πολιτικές αποφάσεις.
Ο χρόνος θα δείξει και η ιστορία θα δικαιώσει ή και όχι.
Y.Γ. Γράφουμε για τον νέο Προαστιακό Δυτικής Αττικής, ενώ η χώρα μας θρηνεί και πενθεί, έναν χρόνο μετά την τραγωδία στα Τέμπη, όπου χάθηκαν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 57 συνάνθρωποι μας, εκ των οποίων 56 ταυτοποιήθηκαν από βιολογικό υλικό, ενώ σε μία περίπτωση αγνοούμενης δεν βρέθηκε δείγμα.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σωπάσουμε μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία και να αναλογιστούμε τι ευθύνες φέρει ο καθένας μας, αιρετός και μη.
