της Αλέκας Σταματιάδη
Τα παλιά καλά χρόνια, με ΠΑΣΟΚ, ή και όχι, όταν μιλούσαμε με όρους εφημερίδων, υπήρχε η λέξη “λεζάντα“.
Πραγματολογικά, η λεζάντα είναι οι λίγες λέξεις που γράφονται συνοδευτικά μιας φωτογραφίας που δημοσιεύεται, για να εξηγήσουν τι απεικονίζει η φωτογραφία, ποιοι, τι κάνουν. Στην αργκό, η “λεζάντα” είναι και η “ποζαρία“, το να αυτοπροσδιορίζεσαι ως κάτι “διάσημο”-“ανώτερο”.
Αυτό το “τι” κάνουν οι εικονιζόμενοι νομίζω χάνεται, ηθελημένα πιστεύω, πλέον πολύ ευκολότερα.
Την εποχή που κατακλυζόμαστε με πολλές εικόνες ανά πολύ πιο τακτά χρονικά διαστήματα, χάνεται η “λεζάντα” και το κυριότερο χάνεται η ουσία μέσα στην πολλή εικόνα.
Δε φταίει το μέσο, ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το facebook και το instagram. Είναι οι δημιουργοί του περιεχομένου, αυτοί που τα γράφουν και όσοι απλά ποζάρουν στις φωτογραφίες χωρίς να γνωστοποιούν μαζί με το χαμόγελο και τη χειραψία, τι συγκεκριμένο κάνουν για τους πολίτες και τους ψηφοφόρους τους-τη στιγμή που μιλάμε για εκλεγμένους, εκπροσώπους πολιτών.
Τελικά δηλαδή, τι μπορεί να μας προσφέρει μια φωτογραφία χωρίς τη λεζάντα του τι συζητήθηκε και τι μπορεί επί της ουσίας να γίνει;
