Σε κείμενο του ΚΚΕ αναφέρονται τα παρακάτω: «Η πράσινη ανάπτυξη θα φέρει περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας» διαδίδουν κυβερνήσεις, κόμματα και αστικά επιτελεία, για να χρυσώσουν το χάπι της απλόχερης κρατικής στήριξης στα μονοπώλια, προκειμένου να επενδύσουν σε νέα κερδοφόρα πεδία. Αλλά η πραγματικότητα ήδη τους διαψεύδει…
Η απολιγνιτοποίηση στην Κοζάνη, στη Μεγαλόπολη και αλλού αφήνει άνεργους μερικές χιλιάδες εργαζόμενους στην ηλεκτροπαραγωγή και αυτοαπασχολούμενους που ζούσαν από τον λιγνίτη. Οι θέσεις εργασίας που χάνονται, όχι μόνο δεν αναπληρώνονται στο σύνολό τους, αλλά κι αυτές που δημιουργούνται είναι περισσότερο επισφαλείς και πιο κακοπληρωμένες.
Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια μόνο ελληνικό. Σύμφωνα με προβλέψεις μεγάλων οικονομικών οργανισμών, οι απώλειες θέσεων εργασίας από την εισαγωγή της πράσινης ηλεκτροκίνησης μόνο σε έναν κλάδο, αυτόν της αυτοκινητοβιομηχανίας, θα ξεπεράσουν το μισό εκατομμύριο μέχρι το 2035, οπότε στην ΕΕ προβλέπεται να καταργηθούν εντελώς οι κινητήρες εσωτερικής καύσης, που καταναλώνουν ορυκτά καύσιμα και τα παράγωγά τους.
«Ναι αλλά θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στην κατασκευή ανταλλακτικών για τα “πράσινα” αυτοκίνητα», αντιτείνουν οι απολογητές της «πράσινης» ανάπτυξης. Πόσες είναι αυτές; Σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, δεν θα ξεπεράσουν τις 226.000. Που σημαίνει ότι τουλάχιστον 275.000 θέσεις εργασίας θα εξαφανιστούν από τον χάρτη της αυτοκινητοβιομηχανίας τα επόμενα χρόνια, με όλα τα συνεπαγόμενα για τους εκατοντάδες χιλιάδες νεο-άνεργους.
«Η πράσινη ανάπτυξη θα οδηγήσει σε καλυτέρευση του επιπέδου ζωής για τα λαϊκά στρώματα», είναι το άλλο …ατράνταχτο επιχείρημα, για να συστρατευθεί ο λαός στους νέους εθνικούς (και παγκόσμιους) στόχους του κεφαλαίου, στους οποίους συγκλίνουν όλοι, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και ΜέΡΑ25. Η διεύρυνση όμως της ενεργειακής φτώχειας, εξαιτίας της ακριβότερης «πράσινης» Ενέργειας, συνιστά επιδείνωση και όχι βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Σε συνδυασμό με την πολιτική της «απελευθέρωσης», η χονδρική τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας έχει αυξηθεί κατά 438% το τελευταίο 11μηνο και αυτές οι αυξήσεις προκαλούν ήδη ηλεκτροσόκ στα λαϊκά νοικοκυριά. Ούτε είναι «παροδικό φαινόμενο», όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν, αφού πλέον οι τιμές της Ενέργειας και συνολικά των αγαθών πρώτης ανάγκης παγιώνονται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.
Και έπεται συνέχεια: Οι δήμοι μελετούν ήδη την αύξηση των ανταποδοτικών τελών, για να μετακυλήσουν στον λαό τα τέλη ταφής απορριμμάτων, βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που προβλέπει απανωτά χαράτσια, δήθεν για την ενθάρρυνση των «πράσινων» επενδύσεων. Αλλά και το ενεργειακό κόστος λειτουργίας της ύδρευσης και της άρδευσης αργά ή γρήγορα θα περάσει στα δημοτικά τέλη που πληρώνουν εργαζόμενοι, βιοπαλαιστές ΕΒΕ και αγρότες.
«Η πράσινη ανάπτυξη βελτιώνει τις πόλεις, κάνει πιο λειτουργικά τα κτίρια, διαμορφώνει καλύτερους όρους ζωής», λένε τα ίδια επιτελεία. Στην πραγματικότητα, όμως, η ενεργειακή αναβάθμιση είναι το «εργαλείο» για την επιδότηση με εκατομμύρια ευρώ των ομίλων που επενδύουν στον κατασκευαστικό τομέα και στην αγορά στέγης, διαμορφώνοντας όρους μεγάλης κερδοφορίας, ενώ χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά είτε θα δουν τα νοίκια και τις τιμές των ακινήτων να αυξάνονται, είτε θα δουν την περιουσία τους να απαξιώνεται.
Αποκαλυπτική ως προς αυτό είναι η ευρωπαϊκή Οδηγία για την «Ενεργειακή Απόδοση Κτιρίων», που τίθεται σε εφαρμογή από τις 14 Δεκέμβρη και προβλέπει συγκεκριμένες ενεργειακές προδιαγραφές για να μπορεί ένα σπίτι να νοικιαστεί ή να πωληθεί από τον ιδιοκτήτη του. Το κόστος σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα μετακυληθεί στους νοικάρηδες, ανεβάζοντας το κόστος της στέγης, ενώ στις περιπτώσεις που ο ιδιοκτήτης δεν διαθέτει τα κεφάλαια, θα υποχρεώνεται να πουλήσει την περιουσία του «με το πιστόλι στον κρόταφο», τροφοδοτώντας τα κέρδη των ομίλων του real estate.
Απ’ όπου κι αν το πιάσει κανείς, ο μύθος ότι η «πράσινη» ανάπτυξη θα συγκεράσει την καπιταλιστική κερδοφορία με τα συμφέροντα του λαού, καταρρέει με πάταγο. Είτε «πράσινη» είτε «μαύρη», κίνητρο και στόχος της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι το κέρδος, που δεν συναντιέται πουθενά με τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες. Ενας μόνο τρόπος υπάρχει να τεθούν στην υπηρεσία της λαϊκής ευημερίας οι δυνατότητες της εποχής μας: Να κοινωνικοποιηθούν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να απελευθερωθεί η οικονομία από τον βραχνά του κέρδους.
